Superman

~ Kindergesprekken ~

De laatste maanden is onze peuterzoon in de ban van superhelden. In de categorie grappige gesprekken had ik afgelopen week een gesprek met mijn peuterzoon terwijl we op de bank voor de tv zaten. Het leverde een tikkeltje pijnlijk en eerlijk antwoord, maar toch ook grappig kindergesprek op.

 

Peuterzoon (3): “Mama ik ben ook een superheld, ik ben Superman!”,  waarop ik antwoord: “Oh wat gaaf, en ben ik dan super-mama?”

Als antwoord krijg ik: “Jij bent niet super!”, en ik vraag waarom niet. “Nee, want jouw benen zijn kapot!”… en daar kan ik het mee doen. Ik zeg: “Mama kan toch ook super zijn met kapotte benen?” Peuterzoon slaat demonstratief de armen over elkaar “Niet!” Ik zeg: “Jawel joh! Want mijn benen zijn toch niet altijd helemaal kapot?”, en vervolgens blijft het even stil. Ik vervolg met: “Ik kan toch ook nog andere super-dingen doen? Ik vind dat ik eigenlijk wel supergoed ben in samen met jou op de bank knuffelen voor de tv. En we kunnen samen supergoed puzzelen… en spelletjes spelen… en kleien… en gisteren hebben we nog samen een cake gebakken en mocht jij het beslag van de lepels aflikken!” Stilletjes zit mijn peuterzoon naast me op de bank met een boze blik en nog steeds met zijn armen over elkaar. Ik ga verder met: “En ‘s avonds doen we boekjes lezen en kom ik altijd nog even bij jou liggen in bed om te kletsen en te knuffelen!” Na het aanhoren van mijn voorbeelden kijkt hij me voorzichtig schuin omhoog aan. Vervolgens begint hij te glimlachen en slaat enthousiast de armen om mijn middel en begint me te knuffelen. “Hey mama! Dan ben jij dus tóch super!”