De test: kan ik nog skiën?

Zo, vers infuus zit erin en ik kan er weer even tegen. Maar nerveus word ik nu wel want voor deze maand heb ik namelijk plannen, iets waar ik al een jaar moed voor aan het verzamelen ben. Als voormalig skilerares wil ik na 3 jaar heel graag weer eens skiën, maar helaas komt de timing hiervan nogal nauw. Ik krijg iedere maand een infuus maar eigenlijk biedt me dat alleen 2 ‘goede’ weken waarin ik iets leuks kan plannen. Soms was er wel eens een dagje waarop ik ‘s avonds kon concluderen, “vandaag ging eigenlijk wel goed, vandaag had ik het kunnen proberen”, maar dan was de dag en het moment alweer voorbij. Ook gingen er maanden voorbij waarbij er helemaal geen dag kwam die ‘goed genoeg’ was. Kortom, skiën was vooralsnog ‘out of my league’.

 

Achtergrond

Waarom ik het zo belangrijk vind weer eens op ski’s te staan? Nou omdat ‘in mijn vorige leven’, vóór de MS, skiën eigenlijk mijn tweede natuur was. Sinds 2001 jaren fulltime lesgegeven en daarna nog wekelijks voor de hobby. Zowel in de Alpen als zomers en winters op de binnenbaan. 3 Jaar geleden was ik nog gewoon aan het knallen op de piste en een maand later krijg ik uit het niets mijn eerste MS aanval. Een half jaar later loop ik binnenshuis met een rollator van de woonkamer naar de keuken en nog eens een half jaar later maak ik binnenshuis gebruik van mijn elektrische rolstoel. Kortom, op een jaar tijd van skilift naar traplift. Kan het contrast nog groter?

 

Maar dan nu…

Inmiddels ben ik bijna 3 jaar verder en gezien de lichamelijke staat waarin ik ben geweest gaat het nu best goed. Met pittige MS-remmers hebben we de ziekteactiviteit momenteel onder controle maar ik heb nu eenmaal restschade opgelopen in mijn hersenen wat niet meer herstellen zal. Klagen mag ik zeker niet, de rolstoel staat inmiddels weer een jaar in de kast, ik heb mijn rijbewijs terug en acceptabele stukjes kan ik weer lopen. Met revalidatie en thuis veel (ballet) oefeningen, heb ik zelf de bewegingen, controle en coördinatie van mijn benen en voeten geoefend.

Ik houd natuurlijk de wens om mijn kindjes nog te kunnen leren skiën. Zóveel kinderen lesgegeven en mijn eigen kinderen niet. Of dat pijn doet? Ja ontzettend. Maar goed, samen met mijn kinderen skiën is een illusie waarvan ik moet proberen dat een plekje te geven. Laten we eerst maar eens met de hamvraag beginnen; zou ik zelf weer eens kunnen skiën? Mijn voeten zijn behoorlijk gevoelsgestoord, die hebben permanent schade opgelopen. Ze tintelen altijd en het voelt alsof ik schoenen vol zand aan heb en er strakke brede elastieken om mijn voeten en knieën zitten. Mijn onderbenen net zo, maar hebben daarnaast soms zenuwpijnen en aanraking van de huid kan verstoord en pijnlijk zijn. Mijn rechter bovenbeen heeft een spierbundel die het niet meer doet. Met lopen wordt dit door de overige spieren gecompenseerd, maar skiën is fysiek wel even iets anders dan gewoon lopen. En kun je wel ‘in je skischoenen hangen’ wanneer je schenen zo pijn doen bij aanraking? Anderzijds staan mijn voeten gefixeerd in een skischoen, net zoals de spalk die ik draag, en een loopbeweging hoef ik niet te maken. Skiën zou dus ook best goed kunnen gaan, misschien nog wel beter dan gewoon lopen.

Maar goed, in het verleden heb ik tot den trieste alle technieken geoefend en de kunst bij sport is om iets moeilijks er makkelijk uit te laten zien. Inmiddels weet ik dat mijn buitenkant niet correspondeert met hoe ik alles voel en ervaar. Mensen zien mij ‘gewoon’ lopen. Nou, dan gaan we dat trucje ook ‘gewoon’ even doorzetten. Ook al doet het nog zo zeer, ook al voert mijn lichaam niet uit wat mijn hoofd wil, ook al doet de aanraking van de schoenen ontzettend pijn. Ik beeld mij gewoon in dat ik heerlijk comfortabele schoenen heb. En wanneer en of het moment komt dat ik door mijn benen zak? Geen idee, zien we dan wel weer 😉 “No Guts, No Glory!”

 

Het is gelukt!

Met een oud-collega heb ik afgesproken om buiten openingstijden, tegelijk met een team, de baan op te gaan zodat ik niet op onervaren vrij-skiërs hoef te letten en kan focussen op mezelf. Een MS-vriendin is met mij meegegaan om me te helpen met het dragen van de spullen en zodat ik niet hoef auto te rijden. Handig ook dat ze me kan filmen en foto’s maken 🙂 Maar tjonge wat een voorbereidingen, want eigenlijk is niets meer vanzelfsprekend.

Eenmaal op de baan denk ik er nog net aan om even op het vlakke het ‘afstappen van de lift’ te oefenen voordat ik op de lopende band lift stap. Ik vergeet af en toe nog steeds dat ik er niet zomaar vanuit kan gaan ‘dat mijn voeten wel omhoog gaan’. Ik heb besloten ploegbochten over te slaan (te geforceerde houding in mijn geval) en voorzichtig met stembochten te beginnen. Gewoon rustig de piste oversteken, met een ploegbocht draaien, rustig bijschuiven en weer oversteken. Serieus… mega spannend, maar het is gelukt!! M’n vriendin heeft het vastgelegd en eenmaal beneden kregen we er toch wel eventjes vochtige oogjes van. Ik ben gewoon enthousiast door blijven proberen, wel 20 minuten lang. Wat hoog-laag bewegingen erin, uiteindelijk toch de sleeplift aangedurfd en de grote piste op tussen de andere skiërs. Toch wel trots dat ik ben kunnen eindigen met een parallelbocht en toen ik wilde stoppen kon ik het niet laten weer omhoog te gaan om ook de stokinzet te oefenen. Nee, helaas geen korte bochten of carven. Lichamelijk echt nog niet uitvoerbaar en misschien ook wel nooit meer uitvoerbaar, maar…. ik zou het wellicht kunnen oefenen! Ik ben niet door mijn benen gezakt en ik heb ook niet de rest van de dag of week m’n rolstoel nodig gehad (waar ik een beetje bang voor was). Stiekem toch wel trots op mezelf 🙂