Nog eventjes, dan is het zover. Wat een opluchting en een rust om een indicatie te hebben wanneer de baby geboren gaat worden. Okee, de baby kan besluiten eerder te komen, maar zo niet dan weet ik in ieder geval dat ik overmorgen wordt ingeleid, want dat heeft de gynaecoloog beslist. Een inleiding met 39 weken zwangerschap, een week eerder dan de uitgerekende datum. Fijn om thuis nog alle laatste dingen te kunnen doen en rustig met je ingepakte ziekenhuistassen naar het ziekenhuis te vertrekken en niet in alle hectiek tijdens het opvangen van weeën. Ja dat schept rust, maar tegelijkertijd geeft het ook de kans om nog even stil te staan bij eventuele zorgen die je hebt.
De vorige bevalling was zwaar
Nee, het wordt geen feestje. Ik merk dat ik enorm tegen de bevalling opzie. Het is de tweede keer dus je weet hoe erg het pijn gaat doen en dat er oprecht van ‘het lopen van een marathon’ gesproken mag worden. De vorige was een pittige helse bevalling met een ‘sterkijker’. Dit is wanneer de baby met het gezichtje naar boven ligt, naar de sterren. Het wil ook zeggen dat de baby met de brede kant van het hoofd eruit moet en dan blijkt het ook nog een baby van 4 kg te zijn terwijl ik maar een mini vrouwtje ben! Maar toch, als ik wist dat een volgende bevalling ook zo zou zijn, dan zou ik het wederom weer zo doen, dat heb ik ook altijd geroepen. Uiteindelijk is het zo dat zodra de weeën beginnen dat er een soort ‘oergevoel’ over je heen komt en dat je er dan helemaal voor gaat. Ik raakte bij de eerste keer helemaal in trance en ben die bevalling gewoon gaan doen. Immers, “Het is maar één dag, morgen is de pijn voorbij”, hoorde ik mezelf moed in praten.
Deze keer ligt het toch even anders
Maar dan heb je opeens MS… En daar komt nu mijn moeilijke punt. Ik ben vanuit het verleden en ook vanuit de sport gewend geraakt om moeilijke situaties op mentale kracht te doen. Dat is mijn sterke punt. Bij de vorige bevalling ruim 2 jaar eerder had ik nog geen MS, nu wel. Wat MS mij het afgelopen jaar heeft laten zien is dat je er helemaal niets meer over te zeggen hebt zodra het lichaam besluit ‘iets niet te doen’. Als in de hersenen het signaal niet meer doorgegeven wordt om een loopbeweging te maken, nou dan wordt er gewoon niet meer gelopen. Voor mij is dat erg moeilijk. Ik kan mezelf nog zo proberen te boosten en op mezelf inpraten “kom op je kan het, nog een klein stukje doorlopen”. Zodra mijn lichaam anders beslist, dan is dat zo. Heb ik niets meer over te zeggen.
Conclusie voor de bevalling; ik vrees dat mijn lichaam niet met mij meewerkt. Voor de doktoren gaat dit ook lastig zijn want aan de buitenkant zie je niets. Zij zien niet dat het mij de grootste moeite kost om gecoördineerd mijn voeten op het bed te zetten en dat het mij vervolgens moeite kost om mijn knieën rechtop te houden en niet naar buiten te laten vallen. En dan heb ik die spastische trekken en zeker zodra de baby in de buik beweegt. Ik zou een dokter zomaar spontaan kunnen trappen, mijn benen schieten dan gewoon onverwacht een kant op. Met andere woorden, het lijkt me niet bepaald praktisch om ongecontroleerd een kind op de wereld te zetten.
Waar ik echt doodsbang voor ben dat is de pijn. Ja natuurlijk doet een bevalling pijn, maar sinds MS is daar de factor ‘overgevoeligheid voor aanraking’ bijgekomen. Aanraking van de huid aan mijn benen en buik is pijnlijk en sinds het laatste trimester geldt dit ook van binnenuit. Bewegingen van de baby kan ik dus als enorm pijnlijk ervaren en de laatste 3 weken geeft het gewicht van de baby ook een constant brandend gevoel aan de onderkant van de buik. Ik ben er dus bang voor dat naast de reguliere bevallingspijn, de MS pijn mij wel eens de das om zou kunnen doen. Ik heb dan ook besloten om dit meteen bij binnenkomst in het ziekenhuis aan te geven en deze keer eventueel wel voor pijnbestrijding te gaan. Je moet er toch niet aan denken dat er dadelijk iets mis gaat omdat ik van mijn stokje ga omdat de ultieme pijngrens overschreden is…
We laten het maar gewoon over ons heen komen. Je kunt niet meer doen dan je zorgen aan de doktoren kenbaar maken en erop vertrouwen in het ziekenhuis in goede handen te zijn. Adem in, adem uit… komt allemaal goed!
