Dag -8: So this happened this morning! Vandaag is de laatste dag (van het blok van 4 dagen) van prednison en stamcel stimulatie injecties vanavond. Vanochtend vroeg werd alvast de neklijn (nekkathether / hickmanline) geplaatst. Ik geloof dat het ontbijt pas net m’n kamer binnen was gebracht en toen kreeg ik al om 8:30 uur een berichtje van stamcelzusje Ann: “They’re coming now to take us to line insertion!!!“. Ik antwoordde nog dat het voor mij later zou zijn, maar ik kreeg al gauw de reactie, “No now on their way to you! No warning!”. Ik moet er nu wel erg mee lachen, maar op het moment zelf was het niet tof. Meteen maar mijn ontbijtpap laten staan en snel wat kleren aangetrokken. Ann’s kamer was namelijk niet zo heel ver weg van die van mijn, dus ik moest haast maken.
Van alles wat hier te gebeuren staat, denk ik dat het plaatsen van de neklijn toch wel met stip bovenaan staat waar ik het meest tegenop zag. Met name omdat het niet onder narcose zou gebeuren. Ik moet zeggen, uiteindelijk valt het reuze mee! Er wordt een plaatselijke verdoving gezet en dat is eigenlijk het vervelendste. Alles daarna doet in ieder geval geen pijn. Je voelt enkel dat er flink aan je nek gesjord en getrokken wordt, maar dat is het dan wel. Er is nadien een x-ray gemaakt om te controleren dat deze “hickman line” goed geplaatst is. Hij loopt vanuit de halsslagader in je nek rechtstreeks naar de ader bij je hart.
Achteraf begrijp ik waarom deze ingreep in alle vroegte gedaan is terwijl het ziekenhuis nog ‘wakker aan het worden was’. Ze willen namelijk testen of deze neklijn ook goed functioneert. Het prednison infuus wat ik de afgelopen 3 dagen in de ochtend heb gehad, kan nu via deze nekkathether toegediend worden. Aanprikken in je arm is nu niet meer nodig. Dit is hygiënischer en minder belastend voor de bloedvaten. De prednison loopt, dus ja, de lijn doet het! Meteen morgenvroeg gaan ze via deze neklijn 5 à 6 uur lang stamcellen oogsten. Vanwege de neklijn en dus vanwege hygiëne restricties mag ik het ziekenhuisterrein nu niet meer verlaten. Denk ook niet dat ik dat zou willen met deze antennes. 😉 Zo rond 13:30 uur heb ik toch nog om extra pijnstillers gevraagd. Toch niet niks wat er uit je nek steekt en het voelt aardig beurs van de ingreep.
Oh ja en zoals op de foto’s te zien, de geweldige Anastasia zorgt natuurlijk tussendoor weer dat alles goed geregeld wordt en op rolletjes verloopt!
Klik op de afbeeldingen om de galerij inclusief toelichtingen te openen:
Copyright MamaMetMS.nl
