2 weken voor vertrek: kinderpraat over hoofddoekjes

Afgelopen weekend was het 2 weken voor vertrek en alle belangrijkste zaken zijn geregeld, alleen wat kleine dingetjes nog. Ik ben nogal van het ruim plannen zodat er ruimte overblijft voor tegenslagen en er dingen uit mogen lopen zonder dat dat voor stress hoeft te zorgen. Paspoorten inclusief Russisch visa brachten de grootste hobbels op de weg, maar ook deze liggen al netjes een poosje klaar. De kids worden bij veel gesprekken betrokken en eigenlijk is het voor hun wel helemaal duidelijk. Zonder er al te geforceerd mee bezig te zijn doe ik eens per week een boekje over ‘ons’ onderwerp met ze lezen. Afgelopen weekend las ik met de oudste het boek “Mijn Mama is moe“. De kinderen in het verhaal zitten in groep 1 en 3, dus op zich kwam het goed in de buurt van onze eigen held in groep 3. De namen in het boek veranderde ik steeds naar onze eigen namen. De moeder in het verhaal kan vanwege haar chronische ziekte de kinderen eigenlijk maar heel weinig tot nooit naar school brengen en halen. Net zoals bij ons dus. Voor de oudste zijn zulke boekjes zeker fijn. Er zijn immers boekjes over, dus dan zal het fenomeen ‘zieke moeder’ helemaal niet zo vreemd zijn toch?

Omdat we al zo ruim op tijd begonnen zijn met voorlichten is er nu nog voldoende tijd om dingen te laten bezinken en binnen de kinderbeleving een plekje te geven. Na het boekjes lezen gaan we meestal nog even wat liggen kletsen en filosoferen en opeens kwam er weer zo’n gerichte vraag. “Als je terug bent uit Rusland, hoeveel weken duurt het dan nog voordat je beter bent?” Via een kleine omweg komen we tot de vraag waar hij momenteel mee worstelt. “Misschien kun je beter een hele poos mij niet uit school halen dan, denk ik.” Ik heb aangegeven dat ik dat zelf ook wel dacht en uitgelegd dat mama een nieuw immuunsysteem heeft wat weer helemaal opnieuw sterk moet worden. Dat mama’s ‘nieuwe soldaatjes van het lichaam’ weer opnieuw sterk moeten worden en goed moeten leren om tegen de juiste ‘griepbeestjes’ te vechten. Dat heeft inderdaad tijd nodig en misschien kan ik dan in het begin beter niet in de buurt van school komen. “Ja maar mama van die soldaatjes dat weet ik toch! Dat hoef je niet meer uit te leggen”. Wanneer ik doorvraag waarom hij dan denkt dat ik beter niet naar school moet komen komt het hoge woord eruit. “Als jij terug bent uit Rusland en jij gaat mij dan ophalen uit school, dan gaan de kinderen het denk ik wel heel gek vinden dat jij dan geen haren meer hebt.” Ik begrijp dat dat voor hem nog een heel onbekende en vreemde situatie gaat worden dus ik probeer er maar zo luchtig mogelijk op te reageren en zeg tegen hem grappend: “Oh is het dat! Ja maar luister straks wordt het winter. Hee grapjas, dan ga ik toch zeker niet met m’n blote hoofd naar buiten! Veel te koud joh!” Gelukkig moet hij er zelf ook om lachen. “Nee, ben maar niet bang, mama heeft een hele lade vol met doekjes en mutsjes en als jij dat liever hebt, dan zal ik die thuis binnen ook gewoon wel op doen hoor”. Na een stevige knuffel draaide hij zich opgelucht om en viel meteen als een blok in slaap.

Waar je het boek kunt kopen

Ik heb een aantal enthousiaste reacties gehad over het boek en vragen waar het te koop is. “Mijn Mama is moe” door Floor Cartens is ideaal voor een moeder met MS, maar ook voor kinderen waarbij de moeder een andere chronische ziekte heeft. Natuurlijk deel ik graag de link voor de liefhebbers. 🙂

Dit artikel bevat affiliate links maar is geen artikel in opdracht. Het bericht is volledig op eigen initiatief en op eigen aanbeveling geschreven.